Jan Szłapka
Jan Slapka (Szłapka) urodził się w Mikulczycach (Klausberg) 23 czerwca 1895 r. Był synem Alexa Slapki, górnika wyznania katolickiego i Florentyny z domu Mainka. Około 1920 r. poślubił Annę, córkę Ignacego Mainki i Cecylii z domu Schneider, z którą miał trzy córki – Cecylię, Elżbietę i Jadwigę.
Był uczestnikiem trzech powstań śląskich. Jak zaświadczył Florian Pudło, powstaniec, walczyli razem w I i II powstaniu, a w III powstaniu Jan Slapka należał do kompanii kolejowej, której zadaniem było zdobycie dworca w Gliwicach (dowodził Wilhelm Murek). Zgodnie z oświadczeniem innego uczestnika powstań, Antoniego Heina, złożyli razem przysięgę w Polskiej Organizacji Wojskowej przed komendantem placu Konradem Markitoniem i uczestniczyli w I powstaniu śląskim na terenie powiatu Tarnowskie Góry. Hein wymienia też dowódców Franciszka Majchera oraz Stanisława Ogórka. W II powstaniu śląskim ze Slapką z bronią w ręku rozbrajali policję niemiecką i utrwalali władzę powstańczą. Dowódcą był Konrad Markitoń. Hein potwierdził także udział Slapki w szturmie na Gliwice w trakcie III powstania.
Jan Szłapka z żoną Anną
oraz córkami Cecylią, Elżbietą i Jadwigą
na ul. Dworcowej w Pszczynie
lata 30. XX w.
Jako Polak powstaniec w 1922 r. Slapka musiał uchodzić z niemieckich Mikulczyc. Wówczas osiedlił się w Pszczynie. 26 czerwca 1936 r. na mocy decyzji Ministra Sprawiedliwości w Warszawie dotych czasowe nazwisko rodzinne Slapka zostało zmienione na Szłapka. W okresie od 1919 do 1939 r. pracował w Polskich Kolejach Państwowych, zajmując stanowisko dozorcy przewodów telegraficznych, dozorcy przewodów, a następnie kierownika nadzoru przewodów. Po wybuchu II wojny światowej, dekretem Adolfa Hitlera z 8 października 1939 r., Górny Śląsk został wcielony do Rzeszy. Jan Szłapka nie ubiegał się o uzyskanie obywatelstwa niemieckiego, w wyniku czego został wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. Aż do wyzwolenia pracował w kopalni Grube Heye III w Wiednitz, dzielnicy miasta Bernsdorf. 26 czerwca 1940 r. otrzymał przepustkę, by odwiedzić rodzinę w Pszczynie. Miał się tam udać najkrótszą drogą i wrócić 4 lipca 1940 r. najpóźniej do północy.
w parku pszczyńskim lata 30. XX w.
Za swoją działalność powstańczą i zaangażowanie w pracy na kolei został uhonorowany następującymi odznaczeniami: Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi (1923 r.), Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości, Brązowym Krzyżem Zasługi (1930 r.), Medalem Niepodległości (1935 r.), Śląskim Krzyżem Zasługi (1954 r.), Srebrnym Krzyżem Zasługi i Śląskim Krzyżem Powstańczym (1959 r.), brązowym medalem za długoletnią służbę w PKP, odznaką „Przodujący Kolejarz” oraz dyplomem uznania za długoletnią, sumienną i nienaganną pracę w kolejnictwie. W 1958 r. wstąpił do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Zmarł 2 grudnia 1965 r.
do odwiedzenia rodziny w Pszczynie wystawiona 26 czerwca 1940 r.
Fotografie i dokumenty ze zbiorów Danuty Mrozek, wnuczki Jana Szłapki
KSIĄŻKA
MÓJ DZIADEK
BYŁ POWSTAŃCEM
