Urodził się 2 grudnia 1895 r. w Ścierniach w rodzinie chłopskiej Pawła i Pauliny Kapków. Odebrał elementarne wykształcenie. Podczas I wojny światowej, od 11 czerwca 1915 r. służył w wojsku niemieckim w 150 kompanii rowerowej 3 kawaleryjskiego dywizjonu
karabinów maszynowych.
Od 1919 r. był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska – zaprzysiężono go w Lesie Brzeziny w Ćwiklicach. Należał do kompanii ćwiklickiej i brał zbrojny udział we wszystkich trzech powstaniach śląskich. W czasie I powstania uczestniczył w rozbrajaniu
Grenzschutzu w Goczałkowicach pod dowództwem Adolfa Grajcarka. W okresie II powstania służył w szeregach Straży Obywatelskiej w Ćwiklicach. W jego domu gromadzono wówczas broń powstańczą – znajdowało się tam 26 karabinów, 45 granatów, 19 pistoletów, broń biała, a nawet pałki gumowe i drewniane. Paweł Kapek dał się też poznać jako samarytanin – udzielił pomocy medycznej i opiekował się rannym powstańcem Janem Chrobokiem. Niestety, Jan Chrobok zmarł po przeniesieniu do domu innego powstańca – Pawła Jacka z Ćwiklic. Gdy wybuchło III powstanie, Paweł Kapek walczył w rejonie Pogorzela, Kędzierzyna Koźla i pod Górą Św. Anny w kompanii Ludwika Golusa należącej do pułku pszczyńskiego.

Paweł Kapek za swą działalność powstańczą odznaczony został Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi, Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Niepodległości. Otrzymał też dyplom uznania od Zarządu Koła Miejskiego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Pszczynie (był członkiem miejscowej Komisji Rewizyjnej ZBoWiD).

5 lutego 1923 r. poślubił Joannę Gacek z Ćwiklic, która pracowała
w Pszczynie jako służąca u książęcego urzędnika w Palei (Generalnej
Dyrekcji Dóbr Książęcych) i była córką gajowego księcia pszczyńskiego Józefa Gacka i jego żony Bibiany z domu Tara. Mieli sześcioro dzieci.
Po wojnie Paweł Kapek pracował w kopalni Wujek w Katowicach oraz posiadał czterohektarowe gospodarstwo rolne. Zmarł 30 stycznia 1984 r.