Urodził się 2 września 1899 r. w Studzienicach. Był synem Pawła Kozika i jego żony Zuzanny z domu Kapica. W 1912 r. zwolniono go ze szkoły powszechnej i podjął pracę jako uczeń murarski. Brał udział z bronią w ręku w III powstaniu śląskim. Jako szeregowy służył w należącej do II baonu 5 kompanii pod dowództwem Jana Grzechnika. Uczestniczył w walkach pod Górą Św. Anny.
1 maja 1922 r. poślubił Zofię Stencel ze Studzienic.
W 1925 r. Ludwik Kozik otrzymał powołanie na ćwiczenia Wojska Polskiego w 83 Pułku Strzelców Poleskich (83 pp) stacjonującym w garnizonie w Kobryniu. 5 stycznia 1936 r. wstąpił do Związku Powstańców Śląskich w Studzienicach. Gdy wybuchła II wojna światowa powołano go do Policji Województwa Śląskiego jako starszego rezerwistę w służbie na Posterunku Policji w Pszczynie. Jak napisał w swoich wspomnieniach, gdy powrócił z wojny, władza hitlerowska wywiozła go do Bytomia, wówczas jeszcze pozostającego w granicach Niemiec. Pracował tam jako murarz do chwili wkroczenia Armii Radzieckiej. Od 7 lutego 1968 r. był członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Zmarł 3 stycznia 1975 r. w Pszczynie.